Страхил Ф.
Русин по име Димитрије Божников живеел 20 години во планина со девет Јапонки. Тие биле заробени по Втората светска војна. Заедно имале 73 деца. Нивниот живот од избор се претворил во кошмар.
Приказната за Димитрије е позната во многу земји. Тој живеел изолирано со жените. Тие не се обиделе да побегнат.
Сѐ почнало во 1945 година. Јапонската армија капитулирала. Многу јапонски војници и жени останале во Советскиот Сојуз. Тие работеле на обнова на земјата.
Димитрије бил еден од војниците кои ги чувале деветте млади Јапонки. Додека ги пренесувале, ги зафатило силно невреме во планината.
Нивниот камион излетал од патот и влегол во минско поле. Двајца стражари загинале. Други двајца отишле да бараат помош. Димитрије останал сам со жените и храната.
Никој не дошол да ги бара. Времето минувало. Почнало да им студи. Јапонките не побегнале, знаеле дека нема каде да одат.
Тие решиле да ја земат храната и да бараат цивилизација. Не нашле цивилизација, но стигнале во високи планини.
Живот во планина со заробенички
Идејата да се населат во планините дошла сосема неочекувано. Војникот сфатил дека може да биде затворен поради дезертерство, а јапонките се соочиле со логорски живот и тешка физичка работа. Сите жени биле млади. Димитрије Божников решил да живее во привремен логор до пролетта. Имале доволно храна за да преживеат.
А храна можело да се најде и во планината. Животот во оддалечено планинско подрачје траел долги деветнаесет години. Заробеничките заедно со војникот научиле да ловат, да одгледуваат зеленчук и да берат бобинки со корења. Не поминала ниту една година, а во логорот се појавиле првите деца.
Со текот на времето, Димитрије сфатил дека не мора да работи. Може едноставно да ужива како маж во харем. Но, неговите „жени“ брзо го принудиле да им помага во домашните работи. Не сакале тој само да седи и да го поминува секој ден во сексуални задоволства. Она што најмногу изненадува е дека оваа необична група цели 19 години не сретнала други луѓе во планината.
Секоја година станувало сѐ потешко да се контролираат заробеничките. Тие веќе почнале да му командуваат на Димитрије. Дошло време кога Божников сфатил дека повеќе не може да живее со нив. Тогаш во логорот имало седумдесет и три деца. Многу од нив веќе пораснале. Една вечер, поранешниот стражар побегнал во најблиското село. Таму имало полициска станица. Набргу била пронајдено тајната населба.
Во 1964 година, Јапонките заедно со децата биле депортирани во нивната татковина. Димитрије бил осуден на дванаесет години затвор. Тој бил осуден за повеќе кривични дела, вклучувајќи и сексуални злосторства. Сепак, тоа воопшто не му пречело. Животот зад бодликава жица му се покажал подобар од оној во планината.
До денес не се решени некои важни прашања. Како успеале жените да се породат без медицинска помош? Како успеале да ги зачуваат животите на сите деца? Како е можно никој да не ги најде во текот на тие 20 години? Останува само фасцинантна приказна. Таа се пренесува со генерации и останува без значајни одговори и детали.
