Како се менуваат работите…

Еден ден, дедото се шетал со внукот, а тој љубопитно го запрашал: „Дедо, колку си ти стар?“ Тој му одговорил: „Почекај да се сетам…кога јас..
…се родив, никој немаше телевизор. Не постоеше замрзната храна, ниту пак микробранова печка.

Немаше антибеби пилули, ниту кредитни картички.

Никој немаше компјутер дома, мобилни телефони воопшто, по некој фиксен телефон.

Никој немаше машина за перење садови, а алиштата се сушеа надвор на жица на ветрот.

Секоја недела одевме во црква, во петок се јадеше риба, на скијање не сме носеле кацига и скафандер и мотор сме возеле без заштита.

Секоја недела дома се печеше колач, а купувавме слатки на парче за ситни пари.

Кока-кола купувавме за 15 денари, си игравме многу на снегот полуоблечени, а дома се греевме на дрва и јаглен.

Ретко кој имаше сопствен автомобил, а жените со возачка дозвола се броеја на прсти.

Детски градинки не постоеја. Немаше ни СИДА. Секое семејство живееше со бабата и дедото.

Made in Japan значеше евтино и неквалитетно, не се правеше разлика меѓу CD, DVD, mp3…

Шевролет средна класа чинеше 1500 евра, навечер заедно сите слушавме радио…

Што мислиш внучко, колку може да сум стар?“

Неверојатно, но, вистинито – јас имам 60 години!