Маро, памтиш ли еднаш кога ги потрошив сите наши пари на покер и сите ми се смееја – ти беше до мене?

– Маро, памтиш ли еднаш кога ги потрошив сите наши пари на покер и сите ми се смееја – ти беше до мене?

– Памтам драги!

– А памтиш ли кога имавме сообраќајка и еден месец лежев во кревет, ти пак беше до мене?

– Памтам, срце мое!

А памтиш ли кога почнав свој бизнис и кога ми пропадна, ти пак беше до мене?

– Секако дека памтам!

– И сега, откако се разбудив после една година во кома, ти пак си до мене?

– Да, миличок!

– Знаеш ли што си мислам, Маро?

Мара замислено:

– Што драги?

– Голем баксуз си ми мори Маро!