Потресна исповед: Бабината љубов и неочекуваната грубост од внуката

Баба Јелица, жена од село во близина на Лозница, цел живот го посветила на своето семејство, вредно и со љубов подигнувајќи ги своите деца. Откако почнала да чувствува здравствени проблеми, заминала во Белград кај својот син за да побара помош и поддршка. Но, наместо утеха, ја доживеала најголемата болка – неочекувани зборови од нејзината внука кои ѝ го скршиле срцето.

„Бабо, врати се во твоето село, нас не срамиш“, било кажано со занемарлив тон пред нејзините пријатели. Јелица се потсетува на времето кога ова исто дете, како бебе, го гушкала и хранела со љубов. „Дали е можно детето кое го чував да ме одбие на овој начин?“, се прашува таа со болка.

Иако нејзиниот син инсистирал да остане, Јелица решила да се врати во селото, понесена од тежината на неприфатеноста. „Се обидувам да разберам, но не можам да ја оправдам таквата грубост. Семејството треба да биде свето.“

Оваа приказна е потсетник дека, и покрај генерациските разлики, љубовта и почитта кон постарите се основа за здрави семејни врски. Понекогаш зборовите имаат сила да нанесат рани кои траат цел живот. Да се потрудиме да слушаме и да ги цениме оние кои безрезервно ни дале сѐ.